właściwy komuś

См. также в других словарях:

• ręka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, lm M. ręce, D. rąk, N. rękami {{/stl 8}}{{stl 7}}|| {{/stl 7}}{{stl 8}}rękoma {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} chwytna część kończyny górnej od nadgarstka aż do palców; dłoń : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zwyczaj — m I, D. u; lm M. e, D. ów 1. «powszechnie przyjęty, najczęściej uświęcony tradycją sposób postępowania w pewnych okolicznościach, charakterystyczny dla pewnego środowiska, terenu, okresu itp.; obyczaj» Dawny, odwieczny, staropolski zwyczaj. Stary …   Słownik języka polskiego

• pismo — n III, Ms. piśmie 1. blm «zespół znaków graficznych będących znakami dźwięków lub pojęć; ogół liter składających się na dany alfabet» Pismo maszynowe, ręczne. Krój, format, rodzaj pisma. Wynalazek pisma. ∆ Pismo alfabetyczne «pismo, w którym… …   Słownik języka polskiego

• zwyczaj — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. u; lm D. ów {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} postępowanie, zachowywanie się, sposób robienia czegoś utrwalony w danej społeczności, uświęcony często tradycją : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• charakterystyczny — charakterystycznyni, charakterystycznyniejszy «właściwy komuś lub czemuś, typowy dla kogoś, czegoś; wyróżniający się, znamienny, szczególny» Cecha charakterystyczna. Charakterystyczne zjawisko. Charakterystyczny strój. Charakterystyczny sposób… …   Słownik języka polskiego

• kulturalnie — kulturalnieej 1. «pod względem kultury» Był wyrobiony kulturalnie. 2. «w sposób właściwy komuś kulturalnemu, wyrobionemu, obytemu towarzysko» Zachowywać się kulturalnie. Zabawić się kulturalnie …   Słownik języka polskiego

• sennie — sennieej 1. «w sposób właściwy komuś sennemu, śpiącemu» Mruknąć, odezwać się sennie. Sennie mrużyć oczy. Poruszać się sennie. 2. «w sposób wywołujący sen; usypiająco» Nastrajać sennie. Było cicho i sennie. przen. Żaglówka sennie kołysała się na… …   Słownik języka polskiego

• swoisty — swoistyiści «właściwy komuś lub czemuś, będący szczególną właściwością czegoś; charakterystyczny, specyficzny» Swoiste cechy. Swoisty styl poetycki. Swoiste rozumienie, ujęcie sprawy. Swoisty zapach. Swoista dla danego regionu zabudowa …   Słownik języka polskiego

• śpiąco — «w sposób właściwy komuś sennemu, śpiącemu; sennie» Mruczeć coś śpiąco pod nosem …   Słownik języka polskiego

• usposobienie — n I 1. rzecz. od usposobić. 2. lm D. usposobieniebień «zespół stałych cech charakteru, właściwy komuś sposób zachowywania się; temperament, natura» Pogodne, miłe, wesołe, ponure, gwałtowne, kłótliwe usposobienie. Być z usposobienia flegmatykiem,… …   Słownik języka polskiego

• wersalski — wersalskiscy 1. «dotyczący Wersalu miasta lub pałacu» Galeria wersalska. Pałac wersalski. 2. «odznaczający się wykwintnymi manierami; właściwy komuś wytwornemu, dobrze ułożonemu» Wersalska grzeczność, uprzejmość. Wersalskie maniery …   Słownik języka polskiego